Down Under

Het is alweer zowat een maand geleden, dus hoog tijd voor een update vanuit Down Under.
We zijn begonnen in Melbourne, alwaar we er niet in zijn geslaagd om in een week tijd een geschikte camper te kunnen kopen, dus hebben we besloten maar weer te gaan huren. Eigenlijk is dat ook wel net zo fijn, want je kunt altijd terugvallen op de verhuurder mocht er iets mis zijn. Melbourne is een vreselijk grote stad, met een centrum waar we maar weer heel snel uitgevlucht zijn, want al die drukte en hoogbouw is toch niks voor ons. Gelukkig zijn er wel een aantal leuke wijken, waaronder St. Kilda waar ons hostel met hoorbaar sexende kamergenoten staat. De volgende dag wilden ze het zelfde ritueel weer uit halen, maar daar heeft Linda een stokje voor gestoken en zijn ze gevlucht. Geen idee waar ze wel geslapen hebben, maar wij hebben er in ieder geval geen last meer van gehad gelukkig.
Op 4 maart konden we dan eindelijk weer on the road, heerlijk weg uit de drukte van de stad. Onze eerste nacht vinden we meteen al een prima plek achter de duinen in niemandsland. Heerlijk rustig, het enige dat je hoort is de zee en de rode papegaaien die hier rond vliegen. Het nadeel van bush-campen is wel dat je niet altijd overal shelters hebt, dus de volgende avond brengen we kaartend in onze camper door. De volgende ochtend pakken we het wandelen maar weer eens op, even lekker een uurtje of anderhalf door de natuur alwaar we zo'n beetje de enige zijn. We rijden door naar Bournda National Park waar we ook weer kunnen overnachten en maken kennis met de eerste levende kangoeroes (wat we daarvoor gezien hebben was road-kill), leguanen, possoms, slangen en allerlei vogels die vreemde geluiden maken. Dit park ligt aan zee, maar heeft ook een prachtig meer en een lagune waar we wederom heerlijk hebben kunnen wandelen. Van onze buren hadden we al vernomen dat het een lang weekend is en dat het rondom Jervis Bay nog wel eens druk kan zijn. Laten wij nu precies in de planning hebben die kant op te rijden... En jawel, alle campings aan zee zitten vol, dus we belanden op een grasveldje in het binnenland. De volgende dag nog wel even de baai bezocht en dat was zeker de moeite waard. Wel mooi dat ze in Australië overal parken en picknick plaatsen hebben met shelters en barbecues die voor iedereen toegankelijk zijn en schoon zijn.
Na een klein omweggetje komen we bij toeval op een camping terecht in het gehucht Kangaroo Valley. Dit is niet meer dat een paar huizen, een kerk en een kroeg en op straat word ik aangesproken door een paar Aziaten met de vraag waar ze de kangoeroes kunnen vinden. Ik heb haast meelij dat ze helemaal hier heen zijn gereden omdat ze denken dat hier een kangoeroe kolonie zit gehuisvest of zo.
Het is inmiddels 9 maart en dat betekend dat ons vriendinnetje Caroline 's avonds in Sydney aankomt. Omdat we de tolwegen willen vermijden stuurt de navigatie ons dwars door het centrum van de stad richting onze camping in het noorden. In zo'n stad is het toch wel even iets anders rijden dan in al die kleine dorpjes, maar we brengen het er zonder kleerscheuren vanaf. Het is een heerlijk rustige camping aan de rand van een park in één van de noordelijke wijken van Sydney. Je hebt er niet eens door dat je in zo'n enorme stad zit en het fijne is dat het treinstation om de hoek zit, zodat we niet weer met de auto het centrum in hoeven.
We richten het tentje van Caroline in en 's avonds rond 20:30 uur pikken we haar op vanaf het vliegveld. Wederom erg gaaf om weer iemand te ontmoeten aan de andere kant van de wereld!
We hebben twee dagen voor Sydney uitgetrokken en besluiten om heel toeristisch dag 1 de hop-on hop-off bus te nemen om het centrum en Bondi te verkennen en de tweede dag de hop-on hop-off ferry om de baai te bezichtigen. Dit blijkt een prima keuze, want zo zie je een hoop in korte tijd. Ondanks dat er in de stad een overdaad aan hoogbouw en wolkenkrabbers is, staan er toch ook nog een heleboel mooie victoriaanse gebouwen die gelukkig behouden zijn gebleven. De tour met de ferry hadden we op een prachtige dag en als je dan zo door de baai heen vaart krijg je pas echt een goede indruk van de grootte van de stad.
We hebben besloten om de volgende dag om 07:00 uur op te staan om vroeg te kunnen vertrekken richting Blue Mountains National Park, maar helaas heeft regen roet in het eten gegooid en moeten we eerst een uurtje de tent laten drogen. In het park aangekomen blijkt het allemaal wel vreselijk druk en toeristisch, dus we besluiten een stuk door te rijden en in een ander park ons kamp op te slaan. Helaas ook hier 's avonds regen en onweer en een camper vol met muggen, dus het is een vreselijke nacht. De volgende ochtend alles nat ingepakt en besloten om maar even naar een normale camping te rijden zodat we alles weer even kunnen laten drogen, douchen en fatsoenlijk kunnen koken. We komen terecht aan Lake Macquarie dat in verbinding staat met open zee. We vinden het al zo vreemd dat er niemand aan het zwemmen is met dit mooie weer, maar navraag leert dat er witte haaien zijn gesignaleerd.
In de Lonely Planet hebben we iets gelezen over Blackbutt Nature Reserve (nee, blackbutts zijn donkere stompen op bomen en geen negerinnen konten...), maar dit blijkt een soort van kinderboerderij te zijn met ook nog eens allerlei kinderfeestjes. Je kan hier zelfs onder begeleiding met een koala op de foto, nou, dan heb ik het al snel bekeken! Gelukkig krijgt de avond een veel leukere wending als we met onze buren "Grant, shut the fuck up" Helen en Grant aan het borrelen en barbecuen komen. Echte Ozzies waar we een hoop lol mee hebben, handige tips van krijgen en ook nog eens een muskietennet en een paar Ozzie-hoeden.
We rijden via een door hen voorgestelde route, via mooie stranden en parken naar Port Macquarie alwaar we iemand op willen zoeken die ik vorig jaar op Lowlands heb ontmoet. Op het moment dat we daar aan komen slaat het weer gigantisch om in zware onweersbuien, windstoten en bakken met regen, waarop we besluiten om maar verder richting het noorden door te rijden. Gelukkig hebben we daar wel weer goed weer en komen we op een camping vol bejaarden terecht die zich notabene ook nog eens met karaoke bezig houden. Nou ja, het is in ieder geval mooi droog!
Na 's morgens al zo rond 05:00 uur door een groep ontzettend lawaaierige papegaaien te zijn gewekt (die beesten maken geluid alsof het apen zijn) rijden we naar Dorrigo National Park dat op de Unesco Werelderfgoedlijst staat. Het is een prachtig regenwoud, met gigantische bomen, palmen, lianen, vogels en watervallen waar je in een twee uur durende wandeling hele mooie dingen ziet.
De volgende dag willen we naar Byron Bay, maar op aanraden van de meneer van de benzinepomp rijden we maar even om via Nimbin. We hadden hier al over gelezen in de Lonely Planet, maar nou niet meteen de drang om er heen te rijden, maar volgens deze beste man was dit echt de moeite waard. In Nimbin heeft in 1973 het 10-daagse Aquarius Festival plaatsgevonden, waarna een groep achtergebleven hippies hier hun hippie commune heeft gesticht. De reden dat we hier aanvankelijk niet heen gingen komt door dat de Lonely Planet schrijft: Welcome to Australia's hippie capital, an intriguing little place that struggles under the weight of its own clichés. Nou, dat bleek dus waar te zijn en ik weet nog steeds niet zo goed wat ik er van denken moet. Maar even wat eten en snel weer weg, op naar Byron Bay. Het plaatsje zelf is behoorlijk toeristisch, maar gelukkig merk je daar aan het strand bij de camping weinig meer van.
Op Carolines laatste volle dag in Australië rijden we naar de Gold Coast. We weten dat het daar mooi weer wordt en gezien het fijt dat het in Queensland een uurtje vroeger is vertrekken we lekker op tijd, zodat we mooi wat aan deze stranddag hebben. We komen terecht aan Miami Beach en als je op het strand een paar kilometer naar links en naar rechts kijkt zie je alleen maar hoogbouw en vakantie resorts. Niets voor ons dus, maar ach, op het strand merken we er gelukkig qua drukte niks van. Het is rond de middag al zo heet op het strand dat we besluiten maar even een terrasje op te zoeken, want anders fikken we weg in de komende uren. Eind van de middag toch nog maar even het water in, want de golven zijn hier wel super.
Helaas zijn de afgelopen tien dagen voorbij gevlogen en is het alweer tijd om Caroline op het vliegtuig naar Nederland te zetten. We hebben in ieder geval een super leuke tijd gehad en het is wel gek om ineens een lege stoel in de achteruitkijkspiegel te hebben. Mini, bedankt, het was top!!!
Na de drukte van de afgelopen dagen besluiten wij om maar eens even een stukje het binnenland in te rijden en een hotelletje op te zoeken om even twee daagjes lekker uit te rusten en bij te komen. Dit lukt prima en even uitslapen in een echt bed voelt dan ook heerlijk!
We zitten in een klein plaatsje dat Esk heet en eigenlijk niet zo veel voor stelt. Op vrijdag avond is het er dan ook behoorlijk uitgestorven. Het lijkt ons wel leuk om ook nog wat Outback mee te pakken dus met een tussenstop en overnachting in Chinchilla (waar we later van hoorden dat daar de dag ervoor een vreselijke onweersbui is over getrokken) en Roma zijn we nu beland in Charleville. Het is hier overdag een graad of 37 dus wij moeten echt de schaduw in, maar de rit hier naar toe was echt super. We zitten nu zo'n 750 kilometer ten westen van Brisbane en hoe verder je daar vandaan komt hoe meer je begint te beseffen hoe vreselijk groot dit land is. Morgen maar eens even een kijkje in het Flying Doctors Museum nemen en maar eens bedenken wat we de komende tijd gaan ondernemen. We zitten hier nu inmiddels vier weken en zoals jullie zien bevalt het ons nog steeds uitermate goed!
Cheers!