Argentinië

Op vrijdag morgen 12 december stappen wij rond 09:00 uur in de bus op weg naar Salta in het noorden van Argentinië. Er staat ons een busreis van ongeveer zeven uur voor de boeg, maar gelukkig hebben we nu wel een fatsoenlijke bus en zijn alle wegen geasfalteerd. Na de nodige stops arriveren we rond 16:15 op de busterminal. Meteen al is zichtbaar dat het hier allemaal stukken ontwikkelder is als Bolivia.
Met zijn vieren gaan we op zoek naar een hostel; de eerste drie zijn te duur of hebben geen plek, maar uiteindelijk komen we na een aanbeveling op een redelijk centraal gelegen plek uit. Na al dit gewandel hebben we meteen al de indruk dat Salta wel een leuk stadje is.
Na het inchecken en een welverdiende douche besluiten we om naar het centrale plein te gaan voor een biertje. Het plein is slechts anderhalf blok van het hostel verwijderd en het is er een levendige bedoeling.
Eind van de avond keren we terug in het hostel om een potje te kaarten en we worden gevraagd om mee te gaan stappen die nacht. Ikzelf (Jasper) had hier wel oren naar en rond 01:00 uur vertrekken we met een mannetje of acht naar een straatje met kroegen en discotheken. Een gezellige nacht gehad, rond 05:30 thuis, dus zaterdag ochtend eerst maar eens lekker uitslapen.
'S middags een beetje aangerommeld en tegen het eind van de middag, terwijl we in ons hostel zitten begint het enorm te regenen. We hadden allerlei plannen om met zijn vieren te gaan eten en stappen, maar gezien het weer worden die plannen snel gewijzigd. Rond een uur of negen valt ineens in de hele buurt het licht uit en deze duisternis duurt ongeveer een half uur. Zodra er weer licht was zijn we naar de overkant gegaan (Restaurant Munich...) waar we een prima beef de chorizo hebben genuttigd. Eenmaal terug in het hostel kom ik tot de ontdekking dat mijn telefoon weg is. Na enig zoeken en nadenken kom ik tot de conclusie dat deze op tafel lag in te hostel op het moment dat het licht uitviel. Iemand moet hem dus vervolgens onopgemerkt van tafel hebben gehaald. Dit kunnen meerdere mensen zijn geweest, dus om nu keihard een dader aan te wijzen is helaas onmogelijk. Balen!!!!! Snel de simkaart geblokkeerd, niet te lang meer over nadenken en lekker klaverjassen!

Zondag hebben we een relatief rustig dagje, want daar is het tenslotte zondag voor...

Op maandag hebben we voor ons tweeën een tour geboekt door een nationaal park in de richting van het stadje Cafayate. We worden tussen 07:00 en 07:30 opgehaald, dus staan al vroeg naast ons bed. Onderweg doen we mooie rotsformaties, bergen en uitzichten aan en uiteindelijk belanden we in Cafayate, dat midden in een wijnstreek ligt, bij een wijnbrouwerij. Hier krijgen we een korte rondleiding waarna we een aantal wijnen mogen proeven. Helaas waren deze niet echt bijzonder. Op het moment dat we buiten bij de bus staan te wachten komen ineens Anna en Laura de hoek om die wij nog kennen van de Salar de Uyuni-tour. Huh? We hebben jullie toch bij grens van Chili afgezet??? Schijnbaar was dat plaatsje behoorlijk duur dus ze hebben hun plannen gewijzigd, grappig!
'S middags hebben we twee uurtjes vrij af en komen we tot de conclusie dat dit toch wel een erg leuk stadje is. Helaas hebben we de tijd niet om hier een paar dagen te blijven, anders hadden we dat zeker gedaan. Op de terugweg bezoeken we nog een amfitheater dat op natuurlijke wijze uit bergwanden is opgetrokken en een vreselijk goede akoestiek heeft, erg mooi om te zien.
Rond 19:30 komen we terug bij ons hostel en Dwayne en Stefanie hebben die middag boodschappen gedaan omdat we met zijn vieren zouden gaan koken. Grote stukken vlees voor relatief weinig geld, dikke prima! Gezellig avondje in het hostel doorgebracht en afscheid genomen, want de volgende ochtend splitsen onze wegen weer. In ieder geval heel gezellig gehad samen die paar dagen!

Dinsdag toch maar eens op zoek naar het politiebureau om aangifte te doen van diefstal van mijn telefoon. Na wat heen en weer geïnformeer en een stukje mee in de politie auto komen we uiteindelijk op de juiste plek aan en kan de aangifte worden opgenomen. Niet dat ze hier nu van alles en nog wat mee gaan doen, maar ja, voor de verzekering heb je het nu eenmaal nodig. De middag nuttig besteed aan wat dingen uitzoeken voor de komende tijd en een mooi hotel gevonden in El Calafate voor de kerstdagen. Die willen we dan wel even iets relaxter en luxer doorbrengen dan in een hostel.

Woensdag 17 december maar weer eens het vliegtuig in, richting Trelew ditmaal. Omdat we een beetje voort willen maken gaan we maar eens niet met de bus, want dan zijn we zo weer twee tot drie dagen verder. Trelew bevind zich aan de zuid-oost kust van Argentinië en we hopen hier walvissen en pinguïns te gaan bekijken.
Enfin, het voorgaande is op weg naar Buenos Aires geschreven en toen leek alles nog koek en ei. Op het vliegveld bleken we veertig minuten vertraging te hebben en dat werd, terwijl we al in het vliegtuig zaten, bijna twee uur. Laat in Trelew dus! Eenmaal op het vliegveld, niet veel groter dan Teuge, in de rij voor de taxi. Ach, op Teuge staan de taxi's ook niet in de rij... Half uurtje later dan toch in Trelew afgezet en op zoek naar een slaapplek. Dat bleek ook al niet mee te vallen, de eerste was vol. Onderweg met de Loney Planet onder de arm worden we aangesproken door een local die wel een hostel weet. Hij wil wel meelopen en verteld dat dat niet de allerbeste buurt is. Maar ja denk je dan, wie verteld mij dat jij niet diegene bent die ons een blokje mee om neemt waar twintig van je vriendjes te wachten staan... Gelukkig was dat niet het geval en werden we keurig bij een hostel afgezet. Ook hier kregen we te horen dat er geen plek meer was. Er is deze week een voetbal toernooi dus veel mensen die onderdak nodig hebben. Uiteindelijk bij een voor deze begrippen redelijk goedkoop hotel beland, maar dat is nog niet de prijs die je doorgaans voor een hostel betaald.
We besluiten nog rond middernacht wat te gaan eten en drinken en de volgende ochtend maar richting Puerto Madryn te gaan, wat ons inmiddels door meerdere mensen was geadviseerd.
Nog even geld halen de volgende dag bleek ook niet mee te vallen. Stuk of zes banken geprobeerd. Ook de geldautomaat van de bank die we in Salta gebruikte werkte hier niet. Alle passen en creditcards geprobeerd, maar zonder resultaat. Uiteindelijk maar de bank binnen gestapt, maar ook daar was geen geld te krijgen en alleen klanten konden dollars wisselen. De enige Engels sprekende mevrouw was wel heel behulpzaam, heeft meerdere telefoontjes voor ons gepleegd, maar volgens haar lag het niet aan de geldautomaat en moesten we zelf maar contact opnemen met onze bank. Zo gezegd, zo gedaan, maar er bleek niks mis met onze passen. Uiteindelijk werd ons geadviseerd om met onze laatste peso's naar Puerto Madryn te reizen omdat het daar wel mogelijk is dollars te wisselen. Eenmaal daar blijken we wel weer te kunnen pinnen, dus probleem opgelost!
We zitten hier lekker aan zee, hoewel het hard waait. Op zoek naar een tour om walvissen en pinguïns te kijken blijken er nog maar twee walvissen in de area te zitten, dus die gok nemen we niet. Dan maar een auto huren de volgende dag en zelf richting Punto Tombo rijden om pinguïns te gaan bekijken. Terug in het hostel blijken er twee mannen een stapel pizza's aan het bakken te zijn en we worden uitgenodigd mee te eten, prima!
Twee Fransen in ons hostel willen ook graag naar de Punto Tombo en vragen of ze met ons mee kunnen als we de kosten delen. Dit lijkt ons een goed plan dus de volgende ochtend, na wat boodschappen, rijden we met zijn vieren in onze Fiat 180 km. zuidwaarts langs de kust. Één lange rechte weg met constant het zelfde landschap, dus niet erg indrukwekkend, maar eenmaal bij Punto Tombo aangekomen zien we duizenden pinguïn stelletjes die in hun gegraven nestjes zitten, voor de net geboren baby's zorgen, grappig rondwaggelen en allerlei rituelen opvoeren. Erg gaaf om te zien!!!

Op zondag gaan we met de bus naar El Calafate. Dit blijkt een busreis van ongeveer 24 uur te zijn. Het begint al lekker, want op het station aangekomen blijkt de bus anderhalf uur vertraging te hebben. Niks aan te doen, het is toch al een lange reis en op maandag zullen we toch niks ondernemen behalve kijken hoe we bij Glaciar Perito Moreno kunnen komen. Dit is één van de twee nog actieve gletsjers in Zuid Amerika; hij beweegt in plaats van dat hij kleiner wordt.

Inderdaad, met dezelfde vertraging komen we aan. Gelukkig wel redelijk kunnen slapen in de bus en op zoek naar een hostel. Dat hebben we snel gevonden en vervolgens een tour geboekt naar de gletsjer. Helaas is de enige mogelijkheid om in Torres del Paine (Chili) te komen een auto huren, alle tours zitten tot 06.01.2015 vol. We wijzigen de koers maar iets, laten dat voor wat het is en gaan waarschijnlijk richting El Chanten, dat moet ook mooi zijn.
We hebben inmiddels al zoveel mooie dingen in Argentinië en de rest van Zuid Amerika voorbij zien komen waar we geen tijd voor hebben dat we nu al weten dat we hier nog wel eens een paar maandjes terug gaan komen.

Na een uurtje rijden in een busje komen we aan bij Parque Nacíonal Los Glaciars. Onderweg heeft onze gids al het nodige verteld over verschillende ecosystemen en dergelijke, maar zodra je dan eenmaal de gletsjer ziet waar het allemaal om gaat dan doet dat er allemaal niet meer toe; wat een onvoorstelbaar groot massief ding is dat. Vijf kilometer breed, dertig kilometer lang en zo'n zestig meter hoog (boven water, hij eindigt in een meer en het grootste gedeelte bevindt zich zelfs onder de waterspiegel). We gaan eerst met een boot naar de gletsjer toe en daarmee kom je tot zo'n honderdvijftig meter van de gletsjer af. Dichter bij is te gevaarlijk omdat hij voortdurend in beweging is en er grote stukken ijs vanaf vallen. Prachtige blauwe kleuren zijn er te zien tussen de pieken van het ijs door.
Vervolgens gaan we aan land, waar op een heuvel verschillende wandelpaden en balkons zijn aangelegd zodat je de gletsjer van alle kanten kan bekijken. Echt enorm indrukwekkend. Af en toe valt er een brok ijs naar beneden maar ineens horen we een harde knal. Niks te zien... Enkele tellen later komt er een wateropstuwing en twee immens grote blauwe stukken ijs komen aan het oppervlak. Die zijn dus onder de waterspiegel afgebroken en later horen we dat we geluk hebben gehad dit te zien, want dat gebeurt niet dagelijks. Echt prachtig hoeveel kracht en geweld de natuur teweeg kan brengen. Tot dusver is dit echt wel één van de meest indrukwekkende dingen die we op onze reis hebben gezien!

Morgen duiken we zoals al eerder gezegd voor drie dagen onder in een prima de luxe hotel om zo onze kerst te vieren. We doen dat maar volgens Nederlandse regels, want hier is het alleen op 25.12 kerst.

We willen dan ook van deze gelegenheid gebruik maken om iedereen onwijs fijne kerstdagen en een goede jaarwisseling te wensen. We missen jullie in deze dan toch wel een beetje.

Over een week of twee melden wij ons weer, dan hoogstwaarschijnlijk vanuit Chili!

Feliz fiestas!!!